Aktualności
Artykuł dotyczący twórczości Edwarda Dwurnika (zm. 28 X 2018)
Z inicjatywy naszej Galerii, powstał artykuł na temat twórczości jednego z najbardziej charyzmatycznych polskich artystów - Edwarda Dwurnika.
28 października 2018 r. w wieku 75. lat zmarł Edward Dwurnik. Dziś chcemy przybliżyć szczegóły jego życia oraz twórczości.
Istotę malarstwa Dwurnika, którą warto przytoczyć w kontekście dalszych rozważań, można odnaleźć w podaniu o stypendium z 1968 roku. Artysta napisał w nim:
Mieszkam w Międzylesiu, dojeżdżam do Akademii około godziny, obcuję z ludźmi dojeżdżającymi do pracy, jeżdżę po małych miasteczkach, interesują mnie przeciętni Polacy, uważam, że oni nie są przeciętni, ponieważ oni mnie wychowali, uważam, że znam ich sprawy, ubiór, zwyczaje, przekonania, żargon – kocham ich i mam radość wystawić im pomnik swoim malarstwem.
E. Dwurnik "Gostyń" (1988) - fragment
Na wstępie artykułu "Edward Dwurnik. Ironiczny komentator polskiej codzienności" autorka tekstu Michalina Peruga zaznacza trudność podjętego tematu:
Pisać o Edwardzie Dwurniku nie jest łatwo. Dotrzeć do prawdy o malarzu niepokornym, ulubieńcu mediów, prowokatorze balansującym na granicy prawdy i kłamstwa, który na przestrzeni lat udzielił setki wywiadów pełnych niesłychanych opowieści – wydaje się zadaniem prawie niemożliwym.
W rozdziale pt. Świat "władysławowy" opisane zostało dzieciństwo artysty. Jak się później dowiadujemy wiele lat później powstał obraz "Moje grzechy" z cyklu "Wyliczanki", w którym Edward Dwurnik przedstawił swoje grzechy młodości.
Edwarda Dwurnik stworzył unikalny styl, który swój początek wywodzi się z malarstwa Nikifora. Sam artysta wielokrotnie nie tylko nie odżegnywał się od tych porównań ale podkreślał wpływ krynickiego artysty na jego sposób myślenia o sztuce. Więcej na ten temat dowiemy się z rozdziale "Edward "Nikifor" Dwurnik".
W widokach miast oraz miasteczek w cyklu "Podróże autostopem" artysta zawarł swoje subiektywne wizje tych miejsc. W rozdziale "Surrealistyczne miasteczka" czytamy:
Przez namalowaniem obrazu Dwurnik studiował historię miasta, a na płótnach gromadził najważniejsze zabytki. Do ulubionych motywów malarza należały plac Zamkowy w Warszawie, Rynek Główny w Krakowie i ratusz w Poznaniu. Co prawda w odtwarzaniu rzeczywistości zupełnie się tej rzeczywistości nie trzymał, po rynku w Poznaniu czy Krakowie przechadzają się często dość surrealistyczni turyści – żyrafy, słonie, krokodyle…
Edward Dwurnik "Pl. Zamkowy" (2017) - fragment
W rozdziale "Polska w nadmiarze" autorka opisuje życie artysty po skończeniu studiów:
Lata 70. w twórczości Edwarda Dwurnika to jednak przede wszystkim analiza życia społeczno-politycznego okresu PRL-u.
Był komentatorem polskiej, szarej rzeczywistości. Sam twierdził, że jego malarstwo przez długi okres było ideowo-programowe.
Dwurnik zawsze reagował swoją sztuką na to, co dzieje się w polityce, a polska historia była elementem wiodącym jego malarstwa. W cyklu Warszawa z 1981 roku namalował stolicę w zimowej scenerii wraz z czołgami na pustych ulicach, co później odczytywano jako zapowiedź stanu wojennego, proroczą wizję natchnionego artysty.
E. Dwurnik "Klęska urodzaju" - fragment
Michalina Peruga w rozdziale "Tytan pracy" pisze:
Kreatywność i prawdziwa pasja do pracy nigdy go nie opuszczały – w tym samym czasie potrafił pracować na kilkoma różnymi cyklami.
Ile obrazów powstało przez kilkadziesiąt lat życia tego tytana pracy? Artysta zawsze starał się na bieżąco inwentaryzować swoje dzieła. Przez dużą część życia dokumentację, także fotograficzną, prowadziła jego żona Teresa, w 2000 roku wielką inwentaryzację prac zrobiła córka Pola. Mimo to, część obiektów umyka, a artysta szacował, że około 200 obiektów nie zostało nigdy w żaden sposób udokumentowanych.
Cały artykuł "Edward Dwurnik. Ironiczny komentator polskiej codzienności" autorstwa Michaliny Perugi dostępny jest na stronie niezlasztuka.net
Niezła sztuka jest fundacją, której misją jest edukowanie i upowszechnianie sztuki, chcemy zainteresować tą dziedziną jak najszerszą publiczność wg zasady „sztuka dla każdego – od amatora do konesera”.
