PRONASZKO Andrzej

Andrzej Pronaszko urodził się w 1888 roku, zmarł w 1961 r.  Brat artysty Zbigniewa Pronaszki. Studiował w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie. Po jej ukończeniu został przyjęty do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Doskonalił warsztat malarski pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego i Stanisława Dębickiego. W 1910 roku przerwał jednak naukę na uczelni artystycznej. Rok później zadebiutował wystawiając swoje prace na wystawach Towarzystwa Sztuk Pięknych i Sztuki Współczesnej we Lwowie oraz wystawach «Niezależnych» Związku Artystów Polskich w Krakowie. Od 1915 roku datuje się jego współpraca z teatrem. Karierę scenografa rozpoczął w zakopiańskim Teatrze Zjednoczonych Artystów.

Pracował także dla instytucji kultury w Łodzi, Lwowie, Warszawie, Katowicach i Krakowie. Szczególnie związany był z ostatnim z wymienionych miast. W sezonie 1945/1946 pełnił funkcję dyrektora oraz kierownika artystycznego Teatru Starego. Wykładał także w prowadzonym przy teatrze Studiu Artystycznym. Jego dorobek scenograficzny jest szacowany na około 214 prac. Dekoracje teatralne i dorobek malarski są utrzymane w podobnym stylu. Artysta dążył do stopniowego uproszczenia i geometryzacji kompozycji. Był związany z polskimi formistami, których twórczość charakteryzowała się m.in. deformacją kształtów i zrytmizowaniem elementów kompozycji. Andrzej Pronaszko malował także realistyczne sceny symboliczne, m.in. „Scena Alegoryczna” (1913).