Przy łożu

ANTONI PIOTROWSKI - NOTA BIOGRAFICZNA

Antoni Piotrowski, "Portret własny z paletą" (1893), Muzuem Narodowe w Warszawie
[Źródło: Cyfrowe MNW]

Antoni Piotrowski urodził się w 1853 roku w Nietulisku, zmarł w 1924 roku w Warszawie. Od 1867 roku pobierał nauki rysunku w prywatnej pracowni Wojciecha Gersona, a następnie kontynuował edukację w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Rafała Hadziewicza i Aleksandra Kamińskiego, ucząc się równolegle techniki drzeworytu w warsztacie Michała Elwiro Andriollego. W Warszawie zaprzyjaźnił się z Józefem Chełmońskim i Stanisławem Witkiewiczem, z którymi to dzielił pracownię wynajętą w Hotelu Europejskim. W 1874 roku warszawskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych zorganizowało pierwszą wystawę artysty i przyznało mu stypendium, dzięki któremu mógł on wyjechać i uzupełnić studia na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Po powrocie do kraju przez krótki czas uczęszczał na zajęcia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych do pracowni Jana Matejki, później otworzył w Krakowie własną pracownię. W latach 1879-1882 przebywał w Paryżu i eksponował swoje prace na Salonach (1880, 1881). Wrócił do Krakowa i prowadził w swojej pracowni działalność dydaktyczną, ucząc malarstwa m.in. Olgę Boznańską. W 1885 roku wyjechał do Bułgarii, gdzie dokumentował przebieg kampanii bułgarsko-serbskiej i przesyłał swoje rysunki i komentarze do prasy brytyjskiej. Namalowany przez artystę cykl batalistyczny podejmujący tematykę ówczesnych wydarzeń w Bułgarii pozwolił mu zyskać uznanie księcia bułgarskiego, Aleksandra Battenberga, który zakupił kilka obrazów malarza do swojej kolekcji.
W 1900 roku Antoni Piotrowski powrócił na stałe do kraju i osiadł w Warszawie. Współpracował z Wojciechem Gersonem pomagając mu w prowadzeniu prywatnej szkoły artystycznej. Jako rysownik-dokumentalista pisma „Daily Graphic” często wyjeżdżał służbowo, m.in. do Serbii. W 1911 roku napisał swoją autobiografię, która jest obecnie przechowywana w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.

Antoni Piotrowski przez całe życie angażował się także w działalność organizacji artystycznych: zasiadał w zarządzie Powszechnego Stowarzyszenia Artystów Polskich, był również współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Często wystawiał za granicą, m.in. w paryskim Salon Cimaise oraz w kraju, np. w warszawskim Salonie Krywulta. W 1887 roku odbyła się we Lwowie indywidualna wystawa prac malarza.

Artysta malował przede wszystkim obrazy realistyczne, zazwyczaj o tematyce historyczno-batalistycznej oraz rodzajowej, często ukazujące sceny z życia mieszkańców mazowieckiej wsi. Poza tym malował pejzaże i portrety, inspirował się też sztuką zachodniego symbolizmu, pod wpływem której wykonywał baśniowe i fantastyczne obrazy z nimfami i faunami.
Warto wspomnieć, że artysta wykonywał również dzieła w kategorii malarstwa monumentalnego, był on bowiem autorem plafonów w łódzkim Pałacu Herbsta (1898).
Poza malarstwem Antoni Piotrowski zajmował się również ilustracją, już jako młody artysta współpracował z pismami warszawskimi, a później także i zagranicznymi, np. „Illustrated London News”, „Illustration” i „Le Monde Illustré”. Tworzył również ilustracje do powieści poznanego w Paryżu Henryka Sienkiewicza.

Dzieła Antoniego Piotrowskiego znajdują się wielu kolekcjach prywatnych i publicznych, m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie i we Wrocławiu, Muzeum Sztuki w Łodzi czy Galerii Narodowej w Sofii.