Barbara Zbrożyna urodziła się w 1923 roku, zmarła w 1995 roku. W latach 1945-1947 studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Xawerego Dunikowskiego. Następnie, do 1950, kontynuowała edukację na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u Franciszka Strynkiewicza. Należała do Grupy 55. Uprawiała przede wszystkim rzeźbę. Brała udział w powojennej rekonstrukcji detali rzeźbiarskich kamieniczek na warszawskiej Starówce. Projektowała także dekoracje architektoniczne (rzeźby i mozaiki) dla nowoczesnych warszawskich budynków. Od 1959 roku była kierownikiem działu plastycznego czasopisma „Współczesność”. Uczyła w liceach plastycznych w Warszawie, Zakopanem i Wiśniczu Nowym. Od 1961 prowadziła warsztaty terapii zajęciowej w jednym z warszawskich szpitali. W latach 80., jako prezes warszawskiego oddziału Związku Polskich Artystów Plastyków, współorganizowała ruch kultury niezależnej w Warszawie. Początkowo artystka tworzyła uproszczone, zgeometryzowane sylwetki ludzkie. Z czasem stylistyka jej prac zaczęła się zbliżać do abstrakcji biologicznej: naśladowała tkanki żywych organizmów. Artystka realizowała rzeźby kameralne, pomniki, popiersia, rzeźby nagrobne. Eksperymentowała także z rysunkiem: tworzyła spontaniczne szkice piórkiem, w których ukazywała abstrakcyjne wizje rodzące się w jej wyobraźni.

BARBARA ZBROŻYNA - NOTA BIOGRAFICZNA

Barbara Zbrożyna urodziła się w 1923, zmarła w 1995 roku. W latach 1945-1947 studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Xawerego Dunikowskiego. Następnie do 1950 roku kontynuowała edukację na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u Franciszka Strynkiewicza.
Należała do Grupy 55.

Uprawiała przede wszystkim rzeźbę. Brała udział w powojennej rekonstrukcji detali rzeźbiarskich kamieniczek na warszawskiej Starówce. Projektowała także dekoracje architektoniczne (rzeźby i mozaiki) dla nowoczesnych warszawskich budynków.
Od 1959 roku była kierownikiem działu plastycznego czasopisma „Współczesność”. Uczyła w liceach plastycznych w Warszawie, Zakopanem i Wiśniczu Nowym. Od 1961 prowadziła warsztaty terapii zajęciowej w jednym z warszawskich szpitali. W latach 80., jako prezes warszawskiego oddziału Związku Polskich Artystów Plastyków, współorganizowała ruch kultury niezależnej w Warszawie.

Początkowo Zbrożyna tworzyła uproszczone, zgeometryzowane sylwetki ludzkie. Z czasem stylistyka jej prac zaczęła się zbliżać do abstrakcji biologicznej: naśladowała tkanki żywych organizmów. Artystka realizowała kameralne figurki, pomniki, popiersia oraz rzeźby nagrobne. Eksperymentowała także z rysunkiem: tworzyła spontaniczne szkice piórkiem, w których ukazywała abstrakcyjne wizje rodzące się w jej wyobraźni.