PODJASKI Brunon

Brunon Podjaski urodził się na Kaszubach w 1915 roku, zmarł w Lubiniu w 1988 roku. Malarz prymitywista zwany często „drugim Nikiforem”. Po ukończeniu pięciu klas szkoły podstawowej rozpoczął naukę w zawodzie kaflarza. Porzucił ją jednak na rzecz posady ogrodnika w majątku rolnym. W 1938 roku został powołany do wojska. Służył w 64. Pułku 16. Dywizji Piechoty w Grudziądzu. Wraz z nią uczestniczył w walkach pod Bzurą. Jego wojenne losy były niezwykle burzliwe: dwa razy wzięty do niewoli, służył w Bunkrach Wału Atlantyckiego, pracował w radzieckich fabrykach na Zaporożu.

Praca ponad siły, wycieńczenie i stres wywołały u niego gruźlicę, którą od 1949 leczył w sanatorium Bukowiec w Kowarach. Brunon Podjaski poznał tam Józefa Gielniaka, artystę grafika, który rozbudził w nim zainteresowanie sztuką. Malował portrety, pejzaże i sceny przedstawiające życie w sanatorium. Wziął udział w trzech ekspozycjach: „Talent, pasja, intuicja” (Radom, 1985), I Triennale Plastyki Nieprofesjonalnej (Szczecin, 1974), Festiwal Sztuki w Spoleto (Spoleto,Włochy, 1973). W 1971 we Wrocławiu miała miejsce jego wystawa indywidualna zorganizowana przez Wojewódzki Dom Kultury oraz Towarzystwo Sztuk Pięknych.