EIBISCH Eugeniusz
[źródło fot. NAC]
Eugeniusz Eibisch urodził się w 1895 roku w Lublinie, zmarł w 1987 roku w Warszawie. W latach 1912-1920 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach Jacka Malczewskiego i Wojciecha Weissa. Dzięki stypendium rządu francuskiego mógł w 1922 roku wyjechać do Paryża. W stolicy Francji nawiązał kontakt z malarzami znanymi jako grupa École de Paris. Wystawiał swoje prace na paryskich Salonach oraz na licznych wystawach w Belgii, Szwajcarii, Stanach Zjednoczonych i Anglii. Po powrocie do Polski w 1939 rozpoczął pracę pedagogiczną na macierzystej uczelni. Początkowo kierował katedrą rysunku, a latach 1945-1950 pełnił funkcję rektora. Po tym okresie związał się z warszawską Akademią Sztuk Pięknych, gdzie w latach 1950-1969 pełnił funkcję kierownika katedry malarstwa. Był związany z Cechem Artystów Plastyków „Jednoróg”.
Twórczość Eugeniusza Eibischa naznaczona jest nieustannymi eksperymentami z medium malarskim, przede wszystkim z grubością nakładanej farby oraz paletą barwną. We wczesnych latach twórczości pozostawał pod wpływem fowizmu. W okresie paryskim oddziaływała na niego stylistyka artystów École de Paris. Ze swoich poszukiwań twórczych częściowo zrezygnował jedynie w okresie socrealizmu.
Był uczestnikiem wielu wystaw krajowych i międzynarodowych. Został uhonorowany Nagrodą S. Guggenheima (1960).
