FELIKS ROLIŃSKI - NOTA BIOGRAFICZNA

Feliks Bronisław Roliński urodził się w 1873 roku w Wólce Raczyborowskiej k. Kutna, zmarł w 1972 roku w Warszawie. Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie wyjechał do Monachium, gdzie rozpoczął naukę w Kunstgewerbeschule, a od 1900 roku podjął studia na tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Edukację artystyczną uzupełniał w Dreźnie, we Włoszech i na Węgrzech.
Do Warszawy powrócił w 1902 roku i podjął pracę na stanowisku kierownika sali rysunkowej Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej. W latach 1906-1935 był nauczycielem rysunku i kaligrafii w Szkole Realnej Stowarzyszenia Techników Polskich im. Stanisława Staszica w Warszawie, w latach 1920-1939 nauczycielem perspektywy malarskiej w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa im. Wojciecha Gersona, w latach 1920-1922 równolegle nauczał na Państwowych Kursach Pedagogicznych dla nauczycieli rysunku. Od 1924 roku uczył również perspektywy odręcznej i dydaktyki plastyki w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych i w Żeńskiej Szkole Architektury im. Stanisława Noakowskiego (od 1929).
Feliks Roliński był także wieloletnim prezesem Powszechnego Stowarzyszenia Nauczycieli Rysunku.
W czasie II wojny światowej uczył w Państwowej Szkole Zawodowej Metalowo-Odlewniczej w Warszawie. Po wojnie, w 1945 roku artysta został profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem studium pedagogicznego w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Warszawie, która w 1950 została połączona z Akademią Sztuk Pięknych i działała pod nazwą Akademia Sztuk Plastycznych (od 1956 ponownie jako Akademia Sztuk Pięknych).
Malarz bardzo zasłużył się w dziedzinie dydaktyki artystycznej. Wprowadzał nowe metody nauczania, np. rysunek w terenie, studium światła, eksperymenty zdobnicze ze stemplami.
Feliks Roliński był także współzałożycielem i wieloletnim prezesem Powszechnego Stowarzyszenia Nauczycieli Rysunku. Opublikował kilka prac z dziedziny pedagogiki plastyki, m.in. Perspektywa odręczna. Teoria i praktyka (1962).

Feliks Roliński zazwyczaj malował w technice olejnej, niekiedy sięgał po akwarele i tempery. Podejmował tematykę martwej natury, pejzażu i portretu.
Od 1910 roku artysta regularnie wystawiał w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych oraz w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie. Po wojnie również często eksponował swoje prace, m. in. w Poznaniu i Warszawie. Doczekał się również kilku wystaw indywidualnych.