SZTUKA DAWNA

OPIS PRACY:
Obraz Stanisława Kamockiego "Marcowy śnieg" ukazuje górzysty pejzaż wsi w okresie przedwiośnia. Artysta przedstawił fragment drewnianego domu z zaznaczoną błękitną szarością kamienną podmurówką oraz dobudówką po jednej stronie. Przed domem znajduje się murowana kapliczka, będąca właściwie dominantą kompozycji. Po prawej, na pierwszym planie, widnieje drewniane ogrodzenie, za nim bezlistne jeszcze drzewa, a w oddali szeroki krajobraz pól pokrytych miejscami topniejącym śniegiem. Stanisław Kamocki, dobierając gamę barwną i sposób prowadzenia narzędzia, dobrze oddał aurę marcowej przyrody. Widz patrzący na obraz może wręcz poczuć rześkie powietrze i zapach wilgotnej, odradzającej się po zimie do życia ziemi.
Pod względem formalnym praca jest malowana zdecydowanymi, szerokimi pociągnięciami pędzla, miejscami pojawiają się impasty. Stanisław Kamocki to jeden z najbardziej cenionych pejzażystów – uczniów Jana Stanisławskiego. Studia pod okiem mistrza wpłynęły w dużej mierze na takie właśnie odważne traktowanie kompozycji oraz budowę obrazu w oparciu o plamę, światło i kolor, nie zaś o sztywny rysunek. To swoiste, raczej wrażeniowe niż studyjne podejście do malarstwa sprawia, że w obrazach Stanisława Kamockiego niezwykle trafnie zamknięty zostaje prawdziwy charakter przedstawianego krajobrazu.

OPIS PRACY:
Postać anioła przewija się w symbolicznej sztuce Wlastimila Hofmana od wczesnej jego twórczości, aż po jej późne etapy. Obraz "Anioł karmiący kawki" pochodzi z cenionego przez kolekcjonerów i historyków sztuki okresu w dorobku Wlastimila Hofmana – z początku lat 20. XX wieku.
W oferowanym dziele anioł ukazany został w półakcie, jako młoda kobieta o rudobrązowych, spiętych w okalający głowę warkocz włosach i białych skrzydłach na plecach. Postać ujęta została w pozycji siedzącej, w trakcie karmienia czterech ptaków – kawek umieszczonych po lewej stronie kompozycji. Tło stanowi szarobłękitne niebo, w oddali, po lewej, widnieje zarys horyzontu wyznaczanego przez taflę wody.
Prezentowany obraz Wlastimila Hofmana jest liryczny w swojej treści i formie, jawi się jako pełen spokoju i harmonii dzięki wąskiej, pastelowej, raczej chłodnej gamie barwnej oraz znakomitemu wyważeniu kompozycji. Warto zwrócić uwagę, że nawet niuanse kolorystyczne na ziemistym, czy może raczej skalistym podłożu, na którym umieszczona została postać i ptaki, zamykają się w kręgu fioletów i zieleni odpowiadających tkaninom stanowiącym ubiór anioła. Wrażenie harmonii potęguje również znakomity rysunek – ciało anioła ukazane zostało z dbałością o każdy szczegół anatomiczny, jego wyrysowany kontur został podkreślony charakterystyczną dla sztuki Wlastimila Hofmana linią w się odcieniach brązu, fioletu oraz zieleni. Akt, jako element kompozycji, często występował zresztą w pracach Wlastimila Hofmana z lat ok. 1910-1925 (por. np. "Zagubione szczęście" (1919) ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie).

Dzięki nienachalnemu tematowi i symbolice oferowane dzieło Wlastimila Hofmana interpretować można na wiele sposobów. Jedną z możliwości odczytania treści obrazu jest przedstawienie dobra. Ukazana postać anioła karmi bowiem kawki, które bywają rozumiane w znaczeniu podobnym do symboliki kruka – raczej jako istoty powiązane ze złymi mocami, zwiastujące nieszczęścia, będące też emblematem chciwości. Tutaj ptaki te skupiają się przy aniele, który z niezwykłą cierpliwością i życzliwością karmi je, pobierając kolejne porcje jedzenia z trzymanej w lewej ręce miseczki. Scenę tę można rozumieć jako zwycięstwo dobra (ukazanego w postaci anioła), uzyskane nie przez otwarty konflikt czy walkę, ale poprzez miłosierdzie i oswojenie tego, co antropomorfizuje zło.