STANISŁAWSKI Jan

Jan Stanisławski urodził się w 1860 roku, zmarł w 1907 r. Malarstwa uczył się w Klasie Rysunkowej W. Gersona w Warszawie. W 1884 roku wstąpił do krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych i przez rok studiował pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza. Warsztat malarski doskonalił następnie w paryskiej pracowni E. Carolusa-Duranda. W 1897 roku powrócił do Krakowa i objął katedrę malarstwa pejzażowego tutejszej Szkole Sztuk Pięknych. Jako pierwszy wprowadził studia plenerowe. Kładł nacisk na wykształcenie u swoich studentów umiejętności rysunku z natury.

Artysta wykształcił wielu wybitnych, polskich pejzażystów (m.in. Stefan Filipkiewicz, Stanisław Kamocki, Stanisław Czajkowski), sam także przyczynił się do rozwoju tego gatunku w sztuce polskiej. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” oraz Towarzystwa „Polska Sztuka Stosowana”, które reprezentowały sztukę oraz wzornictwo polskie z terenu trzech zaborów na arenie międzynarodowej i propagowały nowatorskie techniki twórcze. Jan Stanisławski jest uważany za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli polskiego modernizmu. Tworzył głównie nastrojowe pejzaże, na których starał się uchwycić ulotne zjawiska atmosferyczne oraz towarzyszący im nastrój. Jego prace cechują się minimalizmem form malarskich oraz precyzyjnym doborem barw. Charakteru twórczości dodaje ekspresyjny sposób nakładania farb za pomocą energicznych pociągnięć pędzla.

Jan Stanisławski (z lewej) oraz Ferdynand Ruszczyc.
[Źródło: Narodowe Archiwum Cyfrowe]