KONARSKA-SŁONIMSKA Janina

Janina Konarska-Słonimska urodziła się w 1900 roku, zmarła w 1975 roku. Była polską artystką i poetką żydowskiego pochodzenia a prywatnie, od 1934 roku, żoną poety Antoniego Słonimskiego. Po ukończeniu warszawskiej szkoły żeńskiej Kazimiery Kochanowskiej odbyła Państwowy Kurs dla Nauczycieli Rysunku. Po zakończeniu I wojny światowej rozpoczęła studia na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Kształciła się w zakresie malarstwa, rzeźby i grafiki pod kierunkiem m.in. Karola Tichego i Władysława Skoczylasa. Dyplom uzyskała w 1927 roku. Niezwykle czynnie angażowała się w życie artystyczne i literackie: była członkiem współzałożycielem Towarzystwa Polskich Artystów Grafików „Ryt”, utrzymywała także kontakt ze Skamandrytami.

Zajmowała się malarstwem, rysunkiem, ilustratorstwem, jednak jej domeną pozostawała grafika, w szczególności zaś ręcznie barwiony drzeworyt oraz miedzioryt. Często brała udział w konkursach i wystawach międzynarodowych. Jej drzeworyt „Narciarze” został uhonorowany II nagrodą w kategorii grafika na wystawie towarzyszącej X Igrzyskom Olimpijskim w Los Angeles w 1932 roku. Praca ta obecnie znajduje się w zbiorach Victoria & Albert Museum w Londynie. Janina Konarska została także nagrodzona Grand Prix na Światowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu w 1925 oraz Grand Prix na Międzynarodowej Wystawie Sztuki i Techniki w Paryżu w 1937 roku.