Akt siedzący, Portret Ludwiki Mehofferowej (obraz dwustronny)

JERZY FEDKOWICZ - NOTA BIOGRAFICZNA

Jerzy Fedkowicz
[Źródło: NAC]

Jerzy Fedkowicz urodził się w 1891 roku w Stefanówce, zmarł w 1959 roku w Krakowie. Pierwsze lekcje malarstwa pobierał w prywatnych pracowniach artystów (Iwana Bolszakowa i Konstantina Juona) w Moskwie. W 1913 roku rozpoczął naukę w Petersburgu w rządowej Szkole Zachęty Sztuk Pięknych, jednocześnie uczęszczając na dodatkowe kursy prywatne. Warto wspomnieć, że w 1914 roku służył w 3 kompanii II batalionu 1 Pułku Piechoty Legionów. W 1915 roku przeniósł się do Krakowa, gdzie studiował na ASP w pracowni Wojciecha Weissa. Dyplom obronił w 1921 roku.
Już w 1918 roku zaczął pracę w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunków Ludwiki Mehofferowej w Krakowie, gdzie prowadził działalność dydaktyczną aż do 1931 roku, z krótką przerwą w latach 1921-1923, kiedy to wyjechał do Paryża, by kontynuować dalsze studia artystyczne. Później wielokrotnie wracał do Francji, utrzymując nawiązane znajomości, m.in. z Tadeuszem Makowskim i Janem Rubczakiem.
Jerzy Fedkowicz był członkiem grupy Formiści, Cechu Artystów Plastyków „Jednoróg” (od 1926 roku) oraz grupy Zwornik (od 1933 roku). Po wojnie czynnie działał w środowisku Związku Polskich Artystów Plastyków.
W 1945 roku Jerzy Fedkowicz został mianowany profesorem macierzystej uczelni krakowskiej, gdzie pełnił również funkcję prorektora i dziekana Wydziału Malarstwa.

Sztuka Jerzego Fedkowicza wpisuje się w nurt nieco kubizującego koloryzmu, w jego twórczości odnaleźć można inspiracje malarstwem Wojciecha Weissa, Kazimierza Sichulskiego oraz Fryderyka Pautscha. Wczesne obraz artysty charakteryzują się raczej wąską, zwykle ciemną gamą barwną, z której malarz trafnie wydobywał niuanse kolorystyczne. Pobyt w Paryżu zwrócił uwagę artysty w kierunku sztuki klasycyzmu, z której czerpał on przez jakiś czas, poszukując nieustannie idealnej równowagi i syntezy kanonu sztuki antycznej, koloru i bogatej materii farby. Artysta malował krótkimi pociągnięciami pędzla osiągając ciekawy efekt rozedrgania lica obrazów. Nierzadko w swoich obrazach wykorzystywał efekty renesansowego sfumato, a światło obecne w jego malarstwie niemal zawsze było było subtelne i rozproszone, dające wrażenie intymności ukazywanej sceny.
Okres twórczości Jerzego Fedkowicza nazywany „dojrzałym” datuje się od 1927 roku. Jest to czas, w którym artysta skupił się w całości na aspektach kolorystycznych obrazu i barwie jako elemencie budującym kompozycję dzieła sztuki.
W latach 30. faktura obrazów Fedkowicza zagęściła się licznymi impastami i zgrubieniami, co potęgowało jeszcze wrażenia kolorystyczne. Na palecie artysty gościły w tym okresie najczęściej odcienie zieleni, błękitu, czerwieni i różu. W tym czasie pojawił się również wyraźny, czarny kontur.
Artysta malował głównie pejzaże, martwe natury, portrety, akty i półakty oraz, pod koniec swojej aktywności twórczej, obrazy abstrakcyjne.

Poza malarstwem Jerzy Fedkowicz zajmował się również rysunkiem i ilustracją, współpracował np. z tygodnikiem "Maski". W jego dorobku artystycznym można odnaleźć również prace scenograficzne tworzone dla Teatru Miejskiego w Krakowie.

Jerzy Fedkowicz dużo i chętnie wystawiał. Jeszcze za czasów studenckich eksponował swoje prace na wystawach Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” i pokazach Formistów. Wystawiał również za granicą, m.in. w paryskiej Galerie Crillon (1922) oraz w Wiedniu, Brukseli, Hadze, Wenecji, Berlinie czy Monachium.
Artysta był wielokrotnie nagradzany za swoją twórczość , otrzymał również Złoty Krzyż Zasługi za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki (1952) oraz Nagrodę Plastyczną Miasta Krakowa (1959).

Obrazy Jerzego Fedkowicza znajdują się w wielu kolekcjach muzealnych, m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie i Krakowie, Muzeum Śląskiego w Katowicach czy Muzeum Polskiego w Ameryce w Chicago.

NIEDOSTĘPNE PRACE ARTYSTY