TCHÓRZEWSKI Jerzy

Jerzy Tchórzewski urodził się w 1928 roku w Siedlcach, zmarł w 1999 r. w Warszawie. W latach 1946-1951 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, pod kierunkiem Zbigniewa Pronaszki. Był jednym z członków-założycieli II Grupy Krakowskiej skupionej wokół Tadeusza Kantora. Współpracował także z międzynarodowym ugrupowaniem artystycznym Phases.

Od 1954 roku prowadził pracownię malarstwa na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1987 roku uzyskał tytuł profesora. Był laureatem Nagrody Ministra Kultury i Sztuki I i II stopnia (1981, 1967), Nagrody im. C.K. Norwida (1980), Nagrody „Solidarności” (1986), Nagrody im. Jana Cybisa za całokształt twórczości (1987) oraz Nagrody Herdera (1993). Pierwszy raz zaprezentował swoją twórczość malarską na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948 roku. Tworzył nastrojowe prace na granicy surrealizmu i abstrakcji. W jego kompozycjach pojawiały się fantastyczne rośliny i zwierzęta oraz sylwetki ludzi, które artysta upraszczał i modyfikował. W jego malarstwie dominowały ciemne barwy ożywiane przez nasycone żółcie i czerwienie. Swoje obrazy prezentował na indywidualnych wystawach w Warszawie, Łodzi, Krakowie, Wrocławiu, Poznaniu, Olsztynie, Siedlcach, Węgrowie, Paryżu, Londynie, Chicago, Nowym Jorku, Brukseli, Liege, Wenecji, Lozannie, Wiedniu.