ŁUCJA STEHLIK-WIŚLICKA - NOTA BIOGRAFICZNA

Łucja Ludmiła Felicja Stehlik-Wiślicka urodziła się w 1886 roku w Sanoku, zmarła w 1976 roku. Zajmowała się malarstwem, grafiką oraz konserwacją dzieł sztuki.
Prawdopodobnie w młodości zdobyła podstawy wykształcenia malarskiego, gdyż już w 1911 roku była członkiem komitetu organizacyjnego „I Wystawy Niezależnych” zorganizowanej przez Związek Polskich Artystów Plastyków w Krakowie, na której artysta również wystawiała swoje prace. W 1915 roku odbyła podróż do Austrii. W 1916 roku uczestniczyła w "Wystawie dzieł sztuki na dochód loterii artystycznej" oraz „Wystawie TPSP” w Towarzystwie Sztuk Pięknych w Krakowie, na których prezentowała obrazy olejne ukazujące kwiaty, m.in. „Róże” i „Słoneczniki”.
W latach 1919-1920 pobierała nauki w Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet (tzw. Szkole Marii Niedzielskiej, w której zajęcia prowadzili profesorowie krakowskiej ASP). W latach 1921-1923 uczęszczała na prywatne lekcje u Leona Wyczółkowskiego.
Na przełomie lat 1924/1925 odbyła podróż artystyczną do Italii, po powrocie swoje prace z tego okresu pokazała na „XI dorocznej wystawie Polskiego Klubu Artystycznego”.
W 1926 roku wyjechała do Paryża, gdzie kształciła się w pracowni Józefa Pankiewicza. W tym okresie twórczości artystki można dostrzec dosyć wyraźny wpływ sztuki kapistów. Łucja Stehlik-Wiślicka nie uzyskała dyplomu żadnej wyższej uczelni artystycznej, ponieważ do ZPAP została przyjęta tylko ze względu na swoje prace.
Po powrocie do Polski prawdopodobnie osiadła w Warszawie. Wystawiała swoje prace na wielu ekspozycjach w kraju i za granicą, jednym z jej największych sukcesów był udział w wystawie „Arta Sacra” w Galleria Nazionale d’Arte Moderna w Rzymie (1934), gdzie eksponowała swoje grafiki.

Łucja Stehlik-Wiślicka w 1942 roku (lub 1944) trafiła do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, gdzie była poddawana eksperymentom pseudomedycznym. Po wyzwoleniu obozu została przewieziona do Szwecji, gdzie w Strottenbo zorganizowała wystawę swojego malarstwa. W 1946 roku wróciła do Polski i zajęła się konserwacją. Pracowała w Zamku Królewskim na Wawelu w pracowni konserwatorskiej przy odnawianiu ołtarzu Zaśnięcia NMP Wita Stwosza z kościoła Mariackiego. W latach 1949-1950 konserwowała stalle radzieckie w tym kościele oraz malowidła ścienne w Collegium Maius Uniwersytetu Jagiellońskiego. W twórczości powojennej Łucja Stehlik-Wiślicka zajmowała się głównie malarstwem olejnym, ale stosowała też technikę gwaszu, rysowała węglem. Wykonywała również litografie oraz drzeworyty. Podejmowała tematy podobne do czasów przedwojennych, malując głównie pejzaże i motywy roślinne.

Łucja Stehlik-Wiślicka wystawiała swoje prace na wielu wystawach, również tych poświęconych sztuce kobiet, m.in. na wystawie „Świat kobiety” (1939) czy „Kobieta w walce o pokój” (1952).

Prace artystki znajdują się w kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie oraz w polskich i szwedzkich kolekcjach prywatnych.