MAKSYMILIAN OBORSKI - NOTA BIOGRAFICZNA

Maksymilian Oborski urodził się w 1809 roku w Proszewie k. Kałuszyna, zmarł w 1878 roku w Husowie k. Łańcuta. Artysta był, obok Piotra Michałowskiego i Juliusza Kossaka, jednym z najlepszych polskich malarzy koni w okresie romantyzmu. Potrafił w mistrzowski sposób oddawać temperament, dynamikę i budowę fizjonomiczną tych zwierząt.
Jego przygoda ze sztuką zaczęła się w Liceum Warszawskim, w którym, za namową i pod kierunkiem swojego nauczyciela, Zygmunta Vogela, zdobywał umiejętności artystyczne i zaczął kopiować litografie Josepha Verneta i Alexandra Calame’a. Zasadniczo w dziedzinie malarstwa i rysunku był samoukiem. W latach 1827-1829 studiował na Wydziale Administracyjnym Uniwersytetu Warszawskiego.
Malarz uczestniczył w powstaniu listopadowym w randze podporucznika. Spod ręki artysty wyszło wówczas wiele portretów i szkiców sytuacyjnych. Po upadku zrywu Maksymilian Oborski wyjechał do Paryża, gdzie spędził kolejne trzy lata. Zaprzyjaźnił się tam z Piotrem Michałowskim, który zainspirował go do wykonywania kopii obrazów dawnych mistrzów oraz Aleksandra Orłowskiego. W późniejszym okresie Maksymilian Oborski naśladował już głównie styl Michałowskiego, powtarzając podobne tematy i rozwiązania formalno-kolorystyczne.
W 1835 roku artysta powrócił do kraju, gdzie pracował m. in. jako zarządca w należącej do Czartoryskich Sieniawie. Zachowało się wiele akwarel ukazujących widoki tej miejscowości i jej okolicy. W latach 1846-1847 Maksymilian Oborski pod nieobecność Piotra Michałowskiego administrował też w Bolestraszycach, które były częścią włości jego przyjaciela.
W 1861 roku artysta powrócił do rodzinnego Proszewa. Pomagał w czasie powstania styczniowego, za co został zesłany na Syberię. Mimo wygnania nie porzucił szkicownika, w dalszym ciągu rysował konie i pejzaże. W 1872 roku został przeniesiony do Chreniowa, gdzie zdobył uznanie jako twórca wizerunków koni cesarskich. W tym okresie Maksymilian Oborski odszedł nieco od naśladowania stylu Michałowskiego na rzecz bardziej realistycznego „kossakowskiego” traktowania portretowanych zwierząt.
W 1874 roku malarz powrócił do kraju, osiadł w Mielcu.

Maksymilian Oborski dużo rysował, nierzadko wykorzystując dwie strony papieru. Malował głównie akwarelą. Najczęściej przedstawiał wspomniane już konie, ale wykonywał również pejzaże, rzadziej portrety i sceny rodzajowe (te głównie we wczesnym okresie twórczości).
Artysta stosował czasem tzw. metodę montażu – domalowywał do wcześniej wykonanych koni portretowane przez siebie osoby.

Twórczość Maksymiliana Oborskiego została rozpowszechniona na szerszą skalę dopiero po jego śmierci, w 1913 roku, dzięki wystawie w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych pt. „Koń w malarstwie i rzeźbie polskiej”, gdzie pokazano ponad 250 prac artysty.
Obecnie największy zbiór twórczości Maksymiliana Oborskiego znajduje się się w Ossolineum we Wrocławiu. Jego prace są również częścią kolekcji Muzeum Wojska Polskiego, Muzeum Niepodległości w Warszawie, Muzeum Narodowego w Warszawie i Krakowie.