Portrait de femme

Pablo Picasso urodził się w 1881 roku, zmarł w 1973 r. Od 1893 roku uczęszczał na lekcje rysunku prowadzone przez jego ojca, Jose Ruiz Blasco. Dwa lata później rozpoczął naukę w Escuela de Bellas Artes w Barcelonie, następnie, w okresie 1897- 1898 kontynuował edukację w Academia Real de San Fernando. W kolejnym roku powrócił do Barcelony i związał się z tamtejszą awangardą artystyczną i intelektualną. W 1904 roku zamieszkał w paryskiej dzielnicy Montmartre. W tym okresie poznał Maurice’a Vlamincka, George’a Braque’a, Gertrude Stein i wiele innych osobistości z tamtejszej elity kulturalnej. Był członkiem FPK i czynnie angażował się w działania na rzecz propagowania pokoju, co odbiło się szerokim echem w jego twórczości („Guernica”, „Gołąbek pokoju”).

Pierwsze dwa etapy twórczości tego artysty noszą miano okresu błękitnego i okresu różowego. Łączy je podobny sposób konstruowania kompozycji: minimalistyczny drugi plan i koncentracja na głównych elementach obrazu, nieco sztywne, oszczędne gesty i mimika. W tych etapach paleta barw artysty była monochromatyczna, początkowo utrzymana w tonach błękitnych z czasem została zmieniona na cieplejszą, różowo-beżową (czemu poszczególne okresy zawdzięczają swe nazwy). W obydwu z prezentowanych okresów artysta poruszał też odmienne tematy: w pierwszym z nich obecna był refleksja nad trudem ludzkiej egzystencji („Stary Gitarzysta”), drugi natomiast ukazywał ludzkie życie z większa dozą optymizmu.

Picasso jest jednak utożsamiany najmocniej z kubistycznym okresem swojej twórczości, na który wpływ miało zetknięcie się ze sztuką afrykańską i malarstwem Paula Cezanne’a oraz współpraca z George’em Braque’m. Artysta dążył wtedy do ukazania na płaskiej powierzchni obrazu „reprezentacji” malowanego obiektu przez dokładną analizę i rozbicie jego struktury. Początkowo przejawiało się to w mocnym zwarciu i zgeometryzowaniu obiektu w okresie nazywanym prekubizmem („Panny z Awinionu”, „Portret Gertrudy Stein”). W ciągu kolejnych lat poszukiwania artysty sprowadziły się do prób ukazania obiektu z każdej możliwej perspektywy oraz zwrotu w stronę nasyconej, jaskrawej gamy barw („Martwa natura z gazetą”, „Trzej muzykanci”).