LENTZ Stanisław

Stanisław Lentz urodził się w 1861 roku, zmarł w 1920 roku. W latach 1877-1879 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie u Feliksa Szynalewskiego i Izydora Jabłońskiego. Następnie kontynuował naukę w warszawskiej Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona, a od 1880 także w pracowniach Aleksandra Wagnera i Gyuli Benczura na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Swoją edukację artystyczną zakończył w paryskiej Académie Julian, gdzie studiował między 1884 a 1887 rokiem.
Po powrocie do Warszawy w 1887 został stałym rysownikiem w „Tygodniku Ilustrowanym” oraz „Kłosach”. Współpraca z prasą trwała do pierwszych lat XX wieku – wtedy Lentz postanowił poświęcić się głównie malarstwu oraz działalności pedagogicznej. W 1909 roku został wybrany dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. Dążył do podniesienia poziomu uczelni zatrudniając nowych profesorów (jak Xawery Dunikowski) oraz kładąc nacisk na zaniedbywane wcześniej przedmioty teoretyczne: historię sztuki, chemię malarską i anatomię. Artysta angażował się także w życie grup artystycznych: do 1910 roku był członkiem Stowarzyszenia Artystów „Odłam” oraz Grupy Zero, w 1910 roku zaangażował się w działalność Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Stanisław Lentz był znakomitym karykaturzystą. W okresie współpracy z warszawską prasą tworzył rysunki komentujące wydarzenia z życia miasta.

Prace te często tworzą cykle: „Partia szachów”, „Przed konkursem malarskim”, „Przygoda aktora w hotelu małego miasteczka”, „Przy totalizatorze”. Natomiast jego obrazy to przede wszystkim portrety oraz sceny rodzajowe inspirowane literaturą i historią. Piętno na jego stylu wywarło malarstwo holenderskie XVII wieku oraz twórczość artystów szkoły monachijskiej.