Władysław Jackiewicz urodził się w 1924 roku w Podbrodziu (koło Wilna), zmarł 30 marca 2016 roku. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku z siedzibą w Sopocie (obecnie Akademia Sztuk Plastycznych w Gdańsku). Dyplom uzyskał w 1952 r. w pracowni Artura Nachta-Samborskiego. W latach 1959-1981 rozpoczął pracę pedagogiczną na macierzystej uczelni, przechodząc po szczeblach kariery akademickiej od asystenta do profesora (1975). W latach 1969-1981 pełnił funkcję rektora PWSSP.

Malarz był współtwórcą "Grupy Gdańskiej" oraz członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków, a po jego rozwiązaniu założycielem Związku Polskich Malarzy i Grafików, w którym w latach 1985-1989 pełnił funkcję prezesa. Na przestrzeni lat 1986-1990 był członkiem Narodowej Rady Kultury. Jackiewicz otrzymał wiele nagród i odznaczeń państwowych, m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odznaczenia Polski (1973, 1975), nagrodę I stopnia MKiS (1969, 1974, 1979, 1980, 1985) czy medal św. Wojciecha (2012). Jego dzieła były eksponowane na niemal 50 wystawach monograficznych w kraju i za granicą, a także na kilkudziesięciu ekspozycjach zbiorowych. Malarz wystawiał m.in. we Włoszech, w Niemczech, Czechach, Szwajcarii, Francji, Argentynie, Meksyku, USA czy Iraku.

Wczesne prace Jackiewicza z czasów studenckich i początku lat 50. powstawały jeszcze pod wpływem Artura Nachta-Samborskiego oraz Piotra Potworowskiego i są utrzymane w stylistyce koloryzmu. Lata 50. to okres poszukiwań twórczych artysty. Początkowo Jackiewicz malował odrealnione krajobrazy o żywej kolorystyce, potem zwrócił się w stronę kubizmu, by w końcu sięgnąć do sfery abstrakcji. W latach 60. w dorobku artysty pojawia się epizod taszystowski. Pod koniec dekady Jackiewicz ostatecznie poświęcił się abstrakcji, poruszając przede wszystkim temat cielesności i wypracowując własną ideę aktu, który stał się motywem przewodnim sztuki malarza. Pomimo powtarzalności tematu, płótna Jackiewicza są różnorodne, zarówno pod względem kompozycyjnym jak i kolorystycznym. Pod względem formalnym malarstwo artysty oparte jest na silnej konstrukcji, stworzonej z harmonijnych, ujmowanych płaską plamą barwną form. Na płótnach splecione w miłosnym akcie ciała połączone są w jedno, a kształty postaci wykadrowane tak, że w polu obrazowym ukazany pozostaje sam, pozbawiony szczegółów anatomicznych korpus. Niezwykle oszczędna kompozycja skupia uwagę na nagich, syntetycznie ujmowanych sylwetach. Artysta subtelnie modelował z lekka rozmyte formy, stosując rozjaśnioną kolorystykę i delikatne kontrasty, wykorzystując przy tym efekt prześwitywania barwnego gruntu i rysunku przez warstwę laserunku.

Przykładem charakterystycznej twórczości Jackiewicza jest Bild XXV/91, w którym horyzontalna kompozycja dzieła zbudowana jest w oparciu o zespół subtelnych napięć linearnych i kontrastów barwnych. Dominantą kompozycyjną jest jasny kształt o organicznej formie, nasuwający bezpośrednie skojarzenie z wygiętą sylwetką ludzką. Poprzez laserunkowe wykończenie prześwitują miejscami typowe dla artysty, dynamizujące formę linie rysunku wykonanego ołówkiem. Pomimo swojej płynnej dynamiki i kontrastowości obraz jest doskonale zrównoważony. Abstrakcyjne obrazy Jackiewicza mają swój niepowtarzalny, intymny nastrój, który pobudza wyobraźnię i pozwala zanurzyć się w świecie subtelnej zmysłowości.

WYBRANE WYSTAWY

1968 - "Nowa sieć", Praga
1975 - Palazzo dell Arengario, Mediolan, Włochy
1977 - Instytut Kultury Polskiej, Szkokholm, Szwecja
1982 - Pallazo Bogatti Valsecchi, Mediolan, Włochy
1986 - Galeria "EL", Elbląg; 1987 - Zachęta, Warszawa
1988 - XLII Biennale di Venezia, Wenecja, Włochy
1990 Maison des Ballis, Rodemark, Francja
1997 - Biuro Wystaw Artystycznych, Gorzów.

TEKSTY NA TEMAT ARTYSTY

„Akty Władysława Jackiewicza to pomimo odejścia od tradycyjnych sposobów wyrażania zmysłowości, to pomimo uabstrakcyjnienia formy – przedstawienie kobiety czy kobiety i mężczyzny. Przesunięty kontur, cienie, dynamiczna, barwna linia obwodząca płaszczyzny koloru tak jak rozświetlona aura, to tylko sugestie jakże dosłownie prezentujące anegdotę obrazu, opowieść malarza o kobiecie i mężczyźnie.”

Danuta i Jan Dettlaff

„Władysław Jackiewicz należy do średniego pokolenia malarzy, którego życiorysy bogate są w doświadczenia i fakty artystyczne. Pokolenie to wchodziło w samodzielne życie artystyczne w latach pięćdziesiątych, poszukując własnej drogi twórczej w gąszczu różnorodnych kierunków i tendencji. Czas „eksplozji nowoczesności” przypadający na lata 1956-1960 kształtował wczesne malarstwo Jackiewicza. Odejście od narracyjności, abstrakcja geometryczna i malarstwo materii – to istotne doświadczenia jego pokolenia, które zrywało z estetyką koloryzmu dominującą na Wybrzeżu. A jednak tradycja szkoły sopockiej, której mistrzowie kultywowali zagadnienia malarskich rozstrzygnięć konstrukcji obrazu i wyrafinowanej kolorystyki, zostawiła żywy ślad. Nie bez znaczenia był fakt, że wyszedł Jackiewicz z pracowni Artura Nachta-Samborskiego, który uczulał swych uczniów na wagę gry malarskiej, opartej przede wszystkim na barwnej plamie. To szczególne uwrażliwienie oka na nieznaczne nawet różnice tonów i półtonów barwnych jest widoczne już we wczesnych obrazach Jackiewicza.”

Około 1967 roku malarstwo Jackiewicza ulega dalszym wewnętrznym przeobrażeniom. Większe formaty płótna zdają się bardziej sprzyjać temperamentowi artysty i jego potrzebie spontanicznego i niemal żywiołowego gestu. Rozluźnia się też rygorystyczna konstrukcja kompozycji. Wdzierają się w nią improwizatorskie, choć kontrolowane działania. Chłodną geometrię wypierają formy bardziej miękkie i bardziej biologiczne. Pojawiają się też pierwsze sylwety ciał, które z czasem staną się głównym motywem rozwijanym w realizowanych równolegle cyklach z ostatnich lat, zatytułowanych Sytuacje i Obrazy”.

Zofia Watrak, Władysław Jackiewicz, „Dwumiesięcznik Sztuka”, nr 4/87, s. 4.

NIEDOSTĘPNE PRACE ARTYSTY