Dziennik (75A) (1997)

WŁODZIMIERZ PAWLAK - NOTA BIOGRAFICZNA

Włodzimierz Pawlak urodził się w 1957 roku w Korytowie k. Żyrardowa. Jest artystą-malarzem, performerem, teoretykiem i poetą. Sztuką interesował się już w szkole średniej, a swoje umiejętności rozwijał w Ognisku Plastycznym w Grodzisku Mazowieckim. Następnie uczęszczał jako wolny słuchacz na zajęcia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a w 1980 roku rozpoczął regularne studia na Wydziale Malarstwa tejże uczelni. Dyplom uzyskał w 1985 roku w pracowni Rajmunda Ziemskiego. Jako student uczęszczał również na zajęcia do pracowni Ryszarda Winiarskiego, gdzie miał swoje dwie pierwsze wystawy indywidualne. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę na macierzystej uczelni. Do 2007 roku prowadził Pracownię Malarstwa i Rysunku na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego.
Jeszcze w okresie studenckim Włodzimierz Pawlak angażował się w opozycyjną działalność artystyczną. Od 1982 roku wraz z Ryszardem Grzybem, Pawłem Kowalewskim, Jarosławem Modzelewskim, Markiem Sobczykiem i Ryszardem Woźniakiem współtworzył Gruppę, z którą wystawiał i wydawał magazyn „Oj Dobrze Już”. Wspomnieni artyści podejmowali w swojej twórczości tematy przemian społecznych i politycznych w Polsce lat 80. Z tego czasu pochodzą przesycone antykomunistyczną symboliką cykle malarskie: „Świnie”, „Czerwony autobus rusza w drogę dookoła świata” czy „Droga z piekła do piekła”. Częstą praktyką w twórczości artysty było zamalowywanie części tworzonych kompozycji (pomysł ten (niezrealizowany) pojawił się już w kontekście obrony dyplomowej, podczas której miał zamalować swoje obrazy, w ramach solidaryzowania się z autorami politycznych napisów na murach), nawiązując do pejzażu miast polskich w latach 80.
Kolejnym etapem rozwoju stylu Włodzimierza Pawlaka były pojawiające się pod koniec lat 80. eksperymenty z formami abstrakcyjnymi, fakturą farby, zestawieniami kolorystycznymi i kolażem. Artysta posługiwał się wówczas ideogramami, poprzez które odnosił się m.in. do starożytnych kultur Europy i północnej Afryki. W podobnym czasie tworzył także obiekty przestrzenne z puszek, nakrętek, gwoździ i drewna.
W 1989 roku Włodzimierz Pawlak zaczął malować najbardziej chyba znany w kontekście jego twórczości, nagradzany (Grand Prix na 22. Festiwalu Malarstwa w Cagnes-sur-Mer, 1990) cykl „Dzienniki”, w którym nieustannie pojawiały się ryte w gęstej, grubej fakturze farby kreski przywodzące na myśl sposób odliczania czasu w celach więziennych, czasem wykonywane na bazie monochromatycznej warstwy malarskiej, innym razem zaś w kolorystyce flagi polskiej, przez co artysta nadawał swoim obrazom dodatkowe znaczenie polityczno-narodowościowe.

Innym polem działalności artysty jest teoria sztuki. W publikowanych tekstach oraz niektórych dziełach malarskich polemizował on z Romanem Opałką, Władysławem Strzemińskim i Kazimierzem Malewiczem.

Prace Włodzimierza Pawlaka były eksponowane na kilkudziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce oraz Wielkiej Brytanii, Belgii, USA i Niemczech. Jego obrazy znajdują się w wielu kolekcjach, również muzealnych, m.in. w Muzeum Sztuki w Łodzi czy kolekcji warszawskiej „Zachęty”.

NIEDOSTĘPNE PRACE ARTYSTY