Zdzisław Piotr Jasiński urodził się w 1863 roku w Warszawie, zmarł tamże w 1932 roku. Początkowo uczył się w firmie ojca, który zajmował się dekoratorstwem, później, do 1882 roku, w Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona. Następnie młody artysta podjął studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie uczęszczał na zajęcia do pracowni Leopolda Löfflera, Feliksa Szynalewskiego i Floriana Cynka. Dzięki stypendium Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w latach 1885-1889 naukę kontynuował w Monachium u Ottona Seitza oraz Alexandra Wagnera. W 1894 roku powrócił do Warszawy. Był członkiem komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Od 1921 roku należał do ugrupowania Pro Arte, z którym czynnie wystawiał swoje prace.
Artysta dużo podróżował, zwiedził m.in. Francję i Włochy.

Raczej tradycyjna twórczość Zdzisława Jasińskiego nosi wyraźne znamiona wpływów kręgu malarzy studiujących w akademii monachijskiej. Artysta malował pejzaże, sceny rodzajowe, akty i portrety, niekiedy podejmował również tematykę religijną. Wraz z upływem czasu, po 1900 roku, malarz stopniowo rozjaśniał paletę ciemnego „błota monachijskiego” i zaczął wprowadzać do swoich dzieł wątki alegoryczno-symboliczne oraz fantastyczne.
Niezwykle ważną rolę w malarstwie artysty odgrywała inspiracja folklorem i dekoracyjnością strojów ludowych.
Oprócz malarstwa sztalugowego Zdzisław Jasiński uprawiał również sztukę monumentalną. Był autorem licznych malarskich dekoracji wnętrz, np. katedry we Włocławku, Filharmonii Warszawskiej czy pałaców w Warszawie, Petersburgu, Carskim Siole i Moskwie.
Sporadycznie malarz zajmował się również architekturą, zaprojektował m.in. swoją willę „Świt” w Konstancinie.

Zdzisław Jasiński brał udział w licznych wystawach w kraju i za granicą, w 1891 roku otrzymał nawet złoty medal II klasy na wystawie w Berlinie, a w 1893 roku złoty medal na wystawie światowej w Chicago.

Prace artysty znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum w Białymstoku czy Muzeum ASP w Krakowie.

ARTYKUŁY NA TEMAT TWÓRCZOŚCI ARTYSTY

„Duży talent, wielka, osobista i fachowa kultura, wysokiej miary kunszt używania farby olejnej, wykwint i żywotność kolorytu, polot i fantazja – oto zasadnicze cechy ś. p. Zdzisława Jasińskiego, którego zgon okrył żałobą sztukę polską.”

Jan Kleczyński, przedruk z artykułu pisarza zamieszczonego w „Kurierze Warszawskim” 27 XI 1932, [w:] Apoloniusz Kędzierski, Zdzisław Jasiński 1863-1932, Warszawa 1934, s. 4.

„Walka o prawa twórczej wyobraźni, wobec supremacji realizmu stała się hasłem tej generacji artystów, do której należał Z. Jasiński, wraz z legionem pokrewnych indywidualności. Bez pomocy tanich a efektownych „ułatwień”, szedł Jasiński z ufnością ku doskonaleniu swej wiedzy i nauki, streszczającej się w opanowaniu f o r m y i b a r w y, wnosząc dla tych upragnień całą moc swej woli nieugiętej. Zadziwiał konsekwencją linii rozwoju, mimo zmiennych, nieuchwytnych problemów sztuki, gdzie tak łatwo zatracić się (…).”

Apoloniusz Kędzierski, Zdzisław Jasiński 1863-1932, Warszawa 1934, s. 10.